Countdown en mixed feelings
Het is nu echt aftellen naar de verhuis. Voor de meisjes zijn de laatste dagen aangebroken. Dinsdag breng ik hen naar Oma&Opa in België zodat wij ons hier 100% kunnen concentreren op de dingen die nog moeten gebeuren voor de Big Move.
Toen we 4 jaar geleden Amman verlieten (na bijna 6 maanden verblijf) voelde ik me opgelucht. Het was een ietwat bijzondere situatie. 6 maanden voordien moest ik (met heel veel verdriet) Damascus verlaten met de meisjes. Amman was een tijdelijke oplossing en we wisten dat we in de zomer zouden vertrekken naar een nieuwe bestemming. Een thuisgevoel heb ik daar nooit echt gehad, ook al omdat je er niet omringd bent met je eigen spullen. Maar de collega's daar hebben ons zo goed opgevangen en zonder hen was het me nooit gelukt om het 6 maanden uit te houden denk ik. De meisjes waren toen 2 en 1 jaar oud en op die leeftijd hebben ze er helemaal geen besef van. Nu, 4 jaar later, zit dat helemaal anders.
Lena is 6 en de laatste schooldag was 'dur' zoals haar juf S het omschrijf. Ik haalde haar op aan de klas en ze was omringd met haar vriendinnetjes. De tranen kwamen... Ik had het niet verwacht van haar. We fietsten naar huis en de tranen bleven maar komen. Zelf kon ik de tranen ook niet meer bedwingen en hebben we dan maar samen een potje gehuild. De dag voordien bij het afscheid nemen van een mama-vriendin was ook al zo een emotioneel moment voor mij. En er kwam geen einde aan de tranen toen de laatste schooldag 's morgens ook nog afscheid genomen werd van de ASEM (Assistante Maternelle) van Lena omdat deze lieve mevrouw op pensioen gaat.
Anna is 5 en zij beseft het minder. Gelukkig maar! Misschien hielp het wel dat haar beste vriendinnetje ook Den Haag verlaat? Maar het is ook de leeftijd natuurlijk.
Dat belooft voor de volgende verhuis...
Maar ik wil maar zeggen, zolang het baby's en peuters zijn neem je die op en vertrek je. Maar eens ze ouder worden komen er emoties en tranen bij. En dat, dàt doet wat met een moederhart!
Voor mezelf zijn er ook heel wat mixed feelings. De ene moment ben ik blij om terug te keren naar ons vertrouwde plekje in België en om terug het werk te hervatten (na 7 jaar afwezigheid). Maar de andere moment komen de tranen op en denk ik aan al de dingen en vooral de mensen die ik hier in Den Haag ga missen; aan mijn mooi leventje hier (op 10 minuten afstand van het strand); aan de no stress momenten 's morgens gezien ik gewoon thuis ben en er dus geen haast is om op tijd op het werk te zijn en de kinderen op school af te zetten.
Kortom heel wat gevoelens die hier de laatste tijd de kop opsteken en naarmate de datum van de verhuis nadert en met al de lunches en diners die er zijn deze tijd om afscheid te nemen, zal het er niet beter op worden!
Toen we 4 jaar geleden Amman verlieten (na bijna 6 maanden verblijf) voelde ik me opgelucht. Het was een ietwat bijzondere situatie. 6 maanden voordien moest ik (met heel veel verdriet) Damascus verlaten met de meisjes. Amman was een tijdelijke oplossing en we wisten dat we in de zomer zouden vertrekken naar een nieuwe bestemming. Een thuisgevoel heb ik daar nooit echt gehad, ook al omdat je er niet omringd bent met je eigen spullen. Maar de collega's daar hebben ons zo goed opgevangen en zonder hen was het me nooit gelukt om het 6 maanden uit te houden denk ik. De meisjes waren toen 2 en 1 jaar oud en op die leeftijd hebben ze er helemaal geen besef van. Nu, 4 jaar later, zit dat helemaal anders.
Lena is 6 en de laatste schooldag was 'dur' zoals haar juf S het omschrijf. Ik haalde haar op aan de klas en ze was omringd met haar vriendinnetjes. De tranen kwamen... Ik had het niet verwacht van haar. We fietsten naar huis en de tranen bleven maar komen. Zelf kon ik de tranen ook niet meer bedwingen en hebben we dan maar samen een potje gehuild. De dag voordien bij het afscheid nemen van een mama-vriendin was ook al zo een emotioneel moment voor mij. En er kwam geen einde aan de tranen toen de laatste schooldag 's morgens ook nog afscheid genomen werd van de ASEM (Assistante Maternelle) van Lena omdat deze lieve mevrouw op pensioen gaat.
Anna is 5 en zij beseft het minder. Gelukkig maar! Misschien hielp het wel dat haar beste vriendinnetje ook Den Haag verlaat? Maar het is ook de leeftijd natuurlijk.
Dat belooft voor de volgende verhuis...
Maar ik wil maar zeggen, zolang het baby's en peuters zijn neem je die op en vertrek je. Maar eens ze ouder worden komen er emoties en tranen bij. En dat, dàt doet wat met een moederhart!
Voor mezelf zijn er ook heel wat mixed feelings. De ene moment ben ik blij om terug te keren naar ons vertrouwde plekje in België en om terug het werk te hervatten (na 7 jaar afwezigheid). Maar de andere moment komen de tranen op en denk ik aan al de dingen en vooral de mensen die ik hier in Den Haag ga missen; aan mijn mooi leventje hier (op 10 minuten afstand van het strand); aan de no stress momenten 's morgens gezien ik gewoon thuis ben en er dus geen haast is om op tijd op het werk te zijn en de kinderen op school af te zetten.
Kortom heel wat gevoelens die hier de laatste tijd de kop opsteken en naarmate de datum van de verhuis nadert en met al de lunches en diners die er zijn deze tijd om afscheid te nemen, zal het er niet beter op worden!
Reacties
Een reactie posten