Kiss & Go
Kiss & Go - die slogan zag ik vanmorgen hangen op de school van Grote Kapoen. "Donner un bisou et je m'en vais".
Ja, de kordate aanpak; droppen en vertrekken om het wat cru te stellen. Totaal andere aanpak dan in de PSZ, met gewenning en waar je tot 9u kon blijven om nog wat te spelen met dochter- of zoonlief en vervolgens uitgezwaaid te worden aan het raam. En dan niet te vergeten de koffie-ochtenden voor de mama's en papa's, waarna Grote Kapoen steeds opnieuw de vraag stelde of ik die dag ook een koffie ging drinken en vervolgens in huilen uitbarstte toen dat niet het geval bleek te zijn. Dus geef mij maar de Kiss & Go-methode. Hoe hard het ook is.
Toegegeven, mijn hart breekt als ze huilend achterblijft in haar klasje. Maar ik weet dat het zal beteren. Ze kent de taal niet, en weet dus niet wat er steeds staat te gebeuren. De juf vertelde mij gisteren dat ze steeds begint te wenen als er een andere activiteit is (speeltijd, toilet, eten, slapen). Maar ik ben er zeker van dat eens ze de dagindeling wat kent, het stukken beter zal gaan (dat hoop ik althans). Bovendien krijgt ze iedere dag een uurtje Nederlands en ook de sport gebeurt in de Nederlandse taal. Beiden gegeven door locals, Nederlandse juffen dus. Het Nederlandse accent zal nog niet direct verdwijnen, integendeel.
Na het middageten wordt er steeds een rustmoment van een uur ingelast. Dan liggen alle kleutertjes in een bedje in een slaapzaal op een kussentje dat ze van thuis meegekregen hebben. Dat kussentje had ik zelf gemaakt in de veronderstelling dat het haar wat gerust zou stellen (ze mocht zelf het stofje kiezen). Want ik wist dat dit een moeilijk moment zou zijn; een middagdutje, dat is niet voor mijn Grote Kapoen weggelegd. En inderdaad: ze weigert dus te slapen.
Het is dus een wat moeilijk moment voor mijn Grote Kapoen. Maar ze vertelt ook wel over haar dagje, en wat ze allemaal gedaan heeft. Dus dat is toch ook al positief.
Ja, de kordate aanpak; droppen en vertrekken om het wat cru te stellen. Totaal andere aanpak dan in de PSZ, met gewenning en waar je tot 9u kon blijven om nog wat te spelen met dochter- of zoonlief en vervolgens uitgezwaaid te worden aan het raam. En dan niet te vergeten de koffie-ochtenden voor de mama's en papa's, waarna Grote Kapoen steeds opnieuw de vraag stelde of ik die dag ook een koffie ging drinken en vervolgens in huilen uitbarstte toen dat niet het geval bleek te zijn. Dus geef mij maar de Kiss & Go-methode. Hoe hard het ook is.
Toegegeven, mijn hart breekt als ze huilend achterblijft in haar klasje. Maar ik weet dat het zal beteren. Ze kent de taal niet, en weet dus niet wat er steeds staat te gebeuren. De juf vertelde mij gisteren dat ze steeds begint te wenen als er een andere activiteit is (speeltijd, toilet, eten, slapen). Maar ik ben er zeker van dat eens ze de dagindeling wat kent, het stukken beter zal gaan (dat hoop ik althans). Bovendien krijgt ze iedere dag een uurtje Nederlands en ook de sport gebeurt in de Nederlandse taal. Beiden gegeven door locals, Nederlandse juffen dus. Het Nederlandse accent zal nog niet direct verdwijnen, integendeel.
Na het middageten wordt er steeds een rustmoment van een uur ingelast. Dan liggen alle kleutertjes in een bedje in een slaapzaal op een kussentje dat ze van thuis meegekregen hebben. Dat kussentje had ik zelf gemaakt in de veronderstelling dat het haar wat gerust zou stellen (ze mocht zelf het stofje kiezen). Want ik wist dat dit een moeilijk moment zou zijn; een middagdutje, dat is niet voor mijn Grote Kapoen weggelegd. En inderdaad: ze weigert dus te slapen.
Het is dus een wat moeilijk moment voor mijn Grote Kapoen. Maar ze vertelt ook wel over haar dagje, en wat ze allemaal gedaan heeft. Dus dat is toch ook al positief.
Reacties
Een reactie posten