Een trauma voor het leven?

Gisteren waren we (ikzelf met mijn 2 Kapoenen, en Oma&Opa) op het strand. Maar er stond wel een wind. Grote Kapoen moest en zou met haar strandbal spelen. Meerdere keren werd haar gezegd dat er teveel wind was om met de strandbal te spelen. Maar dat kreeg geen gehoor. Om een hysterische bui te voorkomen besloot ik dan toch maar de strandbal op te blazen. Na 2 minuten spelen vloog de bal weg, er was geen ontkomen meer aan. De strandbal werd door de wind weggeblazen. Oma probeerde nog een reddingspoging maar helaas; de strandbal was niet te stoppen. Hij vloog tegen een parasol, een paravent,... . Ook Grote Kapoen liep de bal achterna, maar op een gegeven moment botste de strandbal op een hond. Die hond werd een beetje boos en begon Grote Kapoen aan te vallen: hij blafte en sprong op haar (en het was geen kleine hond). Mijn hart stond eventjes stil. Grote Kapoen was volledig in paniek (je zou voor minder natuurlijk). Ik rende naar haar toe en de hond was ondertussen bij zijn baasje geroepen die hem opnieuw aan de leiband legde. Gelukkig is er niets ernstigs gebeurd. Maar ze was zo geschrokken dat ze in haar broekje geplast had. Ze huilde zo en wou onmiddellijk naar huis. Het was onmiddellijk gedaan met de pret op het strand.

Vandaag werden de strandplannen opgeborgen. Ze wilt niet naar het strand want ze is bang van de hond. Ik vrees dat mijn kleine meid een trauma voor het leven heeft opgelopen. De komende dagen proberen we toch nog eens een uitstapje naar het strand te maken, om die angst te overwinnen; maar nu zit het nog fris in het geheugen en denkt ze bij "strand" onmiddellijk aan de hond.

Mijn kleine meid, ik heb er zo mee te doen.