Ik...

"Ik wil niet eten", "Ik eerst spelen", "Ik geen petatjes eten", "Neen, toch niet", "Toch wel", "Dit is mij", "Ja tuurlijk", "Ik niet in buggy zitten, ik stappen", "Ik niet op potje, ik pamper aan"

Enzovoort enzovoort...

En dàt kan leiden tot felle discussies tussen mij en Grote Kapoen. Maar discussiëren met een 34 maanden dochter, dat is een verloren situatie. We geven beiden niet op, en uiteindelijk lijkt het alsof ik tegen een muur bezig ben. Dan kom je tegen je kookpunt aan, gaat je stem de hoogte in, en plots zegt zij: "niet roepen mama". Maar dan op zo een manier dat ik mij nauwelijks kan inhouden van lachen. Wat weten ze je toch altijd in te pakken die kleine bengeltjes.

Ik vraag mij af hoelang dit nog zal duren, de peuterpuberteit duurt bij Grote Kapoen wel héééél lang. En ondertussen is die ook bij Kleine Kapoen ingezet. 2 karakterkes, ik verzeker het u! Maar goed, beter een karakter hebben dan zomaar meelopen denk ik dan.