Een bijzondere verrassing
Vorige week ontving ik een bijzonder postpakketje. Het was afkomstig uit Damascus, verzonden door een lokale collega aldaar van De Echtgenoot. De inhoud? Een tasje uit de Anat-shop, oftewel Het Palestijns winkeltje. De Anat-shop was één van mijn lievelingswinkeltjes, waar ik ook heel wat cadeautjes voor familie en vrienden heb gekocht. Wat was zo speciaal aan dit winkeltje/Duits project: het bood werk aan zowel Palestijnse vrouwen in de vluchtelingenkampen als Syrische vrouwen. De opbrengsten gingen dan ook naar deze liefdadigheidsprojecten.
Een van mijn laatste aankopen was dit speelkleed, nu een pronkstukje op de kinderkamer:
En dit is mijn cadeautje:
Het deed me wel iets, moet ik zeggen. Maar het stelde me ook wat gerust, wetende dat dit winkeltje met zijn vrolijke dessins en kleuren in de Rechte Straat nog steeds open is.
Ik stuurde de lokale collega vervolgens een mailtje om haar hartelijk te bedanken voor de aangename verrassing. Ik vroeg haar ook hoe het ging met haar en haar gezin. Want telkens ik nieuws hoor over Damascus, vraag ik mij toch wel af hoe het met onze kennissen en vrienden daar gesteld is. Zij wist mij te vertellen dat ze Damascus niet meer verlaat, laat staan haar wijk. Dat maakt me zo triest. Wij hebben Damascus verlaten toen de onrusten opliepen (ergens in februari), maar die mensen zijn daar nog steeds. Wij staan zo wat machteloos toe te kijken, en dat maakt me ook ergens boos.
Deze blogpost wil ik dan ook opdragen aan al onze vrienden en kennissen die nog steeds in Damascus verblijven, no matter what happens! En aan de lokale collega: SHOKRAN!
Een van mijn laatste aankopen was dit speelkleed, nu een pronkstukje op de kinderkamer:
En dit is mijn cadeautje:
Het deed me wel iets, moet ik zeggen. Maar het stelde me ook wat gerust, wetende dat dit winkeltje met zijn vrolijke dessins en kleuren in de Rechte Straat nog steeds open is.
Ik stuurde de lokale collega vervolgens een mailtje om haar hartelijk te bedanken voor de aangename verrassing. Ik vroeg haar ook hoe het ging met haar en haar gezin. Want telkens ik nieuws hoor over Damascus, vraag ik mij toch wel af hoe het met onze kennissen en vrienden daar gesteld is. Zij wist mij te vertellen dat ze Damascus niet meer verlaat, laat staan haar wijk. Dat maakt me zo triest. Wij hebben Damascus verlaten toen de onrusten opliepen (ergens in februari), maar die mensen zijn daar nog steeds. Wij staan zo wat machteloos toe te kijken, en dat maakt me ook ergens boos.
Deze blogpost wil ik dan ook opdragen aan al onze vrienden en kennissen die nog steeds in Damascus verblijven, no matter what happens! En aan de lokale collega: SHOKRAN!
Reacties
Een reactie posten