Voilà, een tweede rokje. En dit keer eentje voor mezelf! Een A-lijn rokje met rits, plat stuk, beleg, en een paspelbandje om wat te accentueren. Het vergde wel wat tijd, maar het is klaar. En wel geslaagd, al zeg ik het zelf.
Toen ik de laatste La Maison Victor doorbladerde viel mijn oog onmiddellijk op het breipatroon van de Claudette. Kabels breien, het was een nieuwe uitdaging. Ik begon bij het begin. De benodigde wol. Er staat 400g voor een maat S. Omdat ik de Claudette graag in Drops Kid Silk wilde breien begon ik te rekenen. 400g betekende 16 bollen. Dat leek me nu toch wel veel. Ik nam mijn Bernadette patroon erbij en daarvoor hoefde ik slechts 9 bollen van de Drops Kid Silk. Ik speelde op veilig en bestelde 12 bollen van de Drops Kid Silk bij Caro's Atelier (mijn favoriete online webshop voor breigaren, wegens het grote assortiment dropsgaren). Uiteindelijk zou blijken dat 9 bollen volstaan. Dus als je eraan begint, bekijk zeker eens hoeveel meter er op een bolletje wol zit, want uiteindelijk geeft dit de doorslag in hoeveel bollen wol je nodig hebt en niet het aantal gram. Het rugpand dan. Dat ging vlot, evenals het kabelmotief. Dan begon ik aan het voorpand. Alles ging vlotjes zoals ...
Eerder had ik het al over het neurotisch trekje van Grote Kapoen maar we hebben nu nog een ander trekje ontdekt: Grote Kapoen is bang van alles wat vliegt. Terwijl Kleine Kapoen niet bang is van een vliegje, vlindertje of bijtje (ze vangt ze namelijk met haar 2 vingertjes) roept Grote Kapoen het uit van de schrik. Tja, van wie zou zij dat nu hebben?!
Het is nu echt aftellen naar de verhuis. Voor de meisjes zijn de laatste dagen aangebroken. Dinsdag breng ik hen naar Oma&Opa in België zodat wij ons hier 100% kunnen concentreren op de dingen die nog moeten gebeuren voor de Big Move. Toen we 4 jaar geleden Amman verlieten (na bijna 6 maanden verblijf) voelde ik me opgelucht. Het was een ietwat bijzondere situatie. 6 maanden voordien moest ik (met heel veel verdriet) Damascus verlaten met de meisjes. Amman was een tijdelijke oplossing en we wisten dat we in de zomer zouden vertrekken naar een nieuwe bestemming. Een thuisgevoel heb ik daar nooit echt gehad, ook al omdat je er niet omringd bent met je eigen spullen. Maar de collega's daar hebben ons zo goed opgevangen en zonder hen was het me nooit gelukt om het 6 maanden uit te houden denk ik. De meisjes waren toen 2 en 1 jaar oud en op die leeftijd hebben ze er helemaal geen besef van. Nu, 4 jaar later, zit dat helemaal anders. Lena is 6 en de laatste schooldag was 'dur...
Reacties
Een reactie posten