Tony

Toen we vier maanden geleden Damascus verlieten moest Grote Kapoen - toen nog geen twee jaar -ook afscheid nemen van haar klasgenootjes. En één klasgenootje moet toch wel een speciaal iemand zijn. Vandaag, vier maanden later, zomaar uit het niets, had ze het over tony. Ik verklaar:

We hadden een mooi Duplo-huis gemaakt, waarop ik zei dat we het morgen aan Onze Lulu zouden tonen. Opeens verschenen er glinstertjes in haar ogen en kwam er een brede glimlach. Zij begon te schaterlachen bij het noemen van tony. Verschillende keren opnieuw herhaalde ze de naam. Ik had het eerst niet door en zei (verbeterde haar eigenlijk) tonen. En toen viel mijn Jordaanse Piaster, om het zo te zeggen. De herinnering aan tony kwam opnieuw naar boven bij mijn meisje.

Mijn hart brak en mijn ogen vulden zich met tranen. Zo vertederend hoe ze de naam zei, zo mooi en zo verwonderlijk dat na vier maanden zij zich nog steeds haar klasje herinnert, en dan in het bijzonder dat ene jongetje.

Deze blogpost draag ik dan ook op aan tony en ik hoop met heel mijn hart dat hij het nog steeds goed stelt in Damascus of elders. En ik ben er zeker van dat hij nog menig meisjesharten zal veroveren.