The Happy Family Abroad

Grote Kapoen draagt nog steeds haar geel manteltje van vorig jaar. Ik was dan ook zo blij dat het haar nog paste (maar nu begint het wel wat krap en kort te worden), vooral omdat het zo een schoon manteltje is (op straat of in een winkel krijg ik er ook telkens complimentjes over). Maar omdat ze toch wel een dikkere winterjas nodig heeft - tja, het is hier nu eenmaal kouder dan in Damascus - gingen we gisteren met ons drietjes (ik en mijn 2 meisjes) op winterjassentocht. Maar wat is dat moeilijk om een degelijke winterjas te vinden. Zo een klein meisje wordt al snel een michelinneke in zo een donsjas. En laat ik dat nu net niet mooi vinden. Maar na heel wat gepas (ocharme het kind kreeg het warm van al die dons) en heen-en weer gerij van de ene naar de andere winkel vond ik hét jasje dat ik zocht: jas dat tegen regen en sneeuw kan, met wat lichte dons in, en van binnen wat fleece zodat het warm aanvoelt. Het zit haar als gegoten. En wat gebeurt er nu met het gele manteltje? Aw

Een donkere, regenachtige en koude herfstdag, wat hoort daar nu bij? Inderdaad, een lekkere hutsepot. Het recept vond ik  hier . Heel makkelijk klaar te maken - ik hou nogal van eenpansgerechten - en natuurlijk aan rookworsten geen gebrek in Nederland. Dat ene merk heeft uiteraard een heel assortiment rookworsten, en in elke H-winkel vind je een rookworsten-stand. Maar ik opteerde voor een verse rookworst uit de AH. Ik was benieuwd of mijn kapoenen wel spruitjes zouden lusten. Grote Kapoen bestudeerde de petatjes met spruitjes nogal met grote ogen en liet ze links liggen. En Kleine Kapoen? Idem dito (Ik had nochtans gedacht dat ze het zou lusten). De worst (braadworst voor hen) daarentegen, die was wel op. Een volgende keer beter.

Gisteren was het dan zover. Mijn eerste naailes. De groep bestaat uit zes vrouwen (allemaal jonge mensen), en dat is best fijn. Zo krijg je echt wel persoonlijke begeleiding. We moesten een patroon uitzoeken die we tijdens de lessen verder uitwerken met dan op het einde van de cursus een pronkstukje. Ik koos voor de Tammy-rok uit Ottobre 6/2008, voor Grote Kapoen. Mijn patroon heb ik gisteren tijdens de les al overgetekend en uitgeknipt. Volgende week leggen we de patroondelen op de stof en knippen we deze uit. Nu nog een stofje uitkiezen. Ik heb er al een paar aangeschaft en heb wel al een idee: eentje met hertjes en paddestoeltjes, die ik op de stoffenmarkt op het Spuiplein kocht een paar weken geleden. Ook benieuwd naar het resultaat? Nog 7 weekjes geduld en dan kan ik er hier mee pronken (althans dat hoop ik toch).

Voilà, een tweede rokje. En dit keer eentje voor mezelf! Een A-lijn rokje met rits, plat stuk, beleg, en een paspelbandje om wat te accentueren. Het vergde wel wat tijd, maar het is klaar. En wel geslaagd, al zeg ik het zelf.

Grote Kapoen is een klein moedertje geworden. Haar popje is haar baby oftewel haar "poppemie". En zij bootst mij in alles na natuurlijk (best wel raar om een kopie van jezelf te zien). Met gevolg dat ze ook haar kleine zus weleens als haar popje aanziet en dan probeert haar een nieuwe pamper aan te doen, die dat dan op haar beurt gewillig toelaat. Hilarische situaties... En Kleine Kapoen, wel die bootst dan haar grote zus na uiteraard. Wat is zij schattig als zij haar popje knuffelt of het snoetje van haar pop proper maakt met een "toetenveger". Mijn 2 meisjes, 2 mini-mama's. Ik denk dat ik al weet wat de Sint dit jaar zal brengen...

In november 2009 verbleven wij in Deir Zamaria - Martini hotel, in Aleppo. Ik denk dat het één van onze laatste tripjes was vòòr de geboorte van Grote Kapoen. Op mijn pagina 'Syria In Pictures' postte ik deze foto van het hotel: Een gezellige "beit" , met prachtige kamers, ingericht met Damasceense meubels. Typischer kon niet. En dit weekend zagen we dit op internet: Hier zijn geen woorden voor!

Het is weer de tijd van de mandarijntjes en dus kocht ik zondag een netje. Maar wat stelde ik vast bij het opeten van mijn eerste mandarijntje? Dat die in Damascus toch wel veel beter waren! Als je eenmaal mandarijntjes uit Damascus hebt gegeten, dan ben je verwend met smaak. Want geef toe, deze hier kunnen nogal waterig van smaak zijn. In Damascus hebben we 3 seizoenen mandarijntjes gegeten, met kilo's en nooit zat er eentje tussen die geen smaak had. Ze zaten wel boordevol pitjes, maar bon, het is toch de smaak dat telt, nietwaar?! Toen we nog maar pas in Damascus waren, was dat een van de eerste dingen die ons opvielen: het fruit en de groenten hebben veel meer smaak. En daar kwam nog bij dat het supergoedkoop was. Terwijl  ik dit hier nu aan het neerschrijven ben, vraag ik mij af hoe het mijn fruit- en groenteverkoper vergaat ginder, de slager, de verkopers in de Rechte Straat,... ? Maar nu dwaal ik af... Wat ik dus wil zeggen: het fruit van hier heeft toch maar weinig sm

De woordjes bij mijn Kleine Kapoen willen maar niet komen. Al een paar maanden zegt ze 'mama'. Sinds een paar weken is daar een tweede woordje bij gekomen: 'neen'. En dat is dan de vocabulaire van mijn Kleine Kapoen op dit eigenste moment (17 maanden). De intonatie heeft ze wel al gevonden. Zo kan ze 'mama' soms uitspreken op z'n Italiaans (màmà) en bij het woord 'neen' schudt ze dan ook fel haar hoofdje. En als ze echt iets niet wilt, dan zul je het wel horen: 'néééén'. Maar wie weet, binnenkort een spraakwaterval erbij?! Intussentijd voert zij wel heel wat conversaties met haar grote zus, die dan op haar beurt meebrabbelt. Of zouden ze elkaar begrijpen?! Ik begrijp er alvast geen sikkepit van, maar vind het wel een plezier om mijn 2 meisjes zo bezig te zien en te horen.

Als er nu eens iets is waar ik een grondige hekel aan heb, dan is het wel de frietketel uitkuisen! Gisteren hadden we kroketjes gebakken. Nu moet je weten dat we dit buiten doen, om de onaangename geurtjes te vermijden (nog zoiets waar ik een hekel aan heb: kleren met een frietgeur). We waren vergeten om de frietketel terug in het tuinkot te plaatsen. Deze nacht is het echter beginnen regenen, met gevolg dat de frituurolie is vermengd geraakt met regenwater. Niet echt een combinatie om frieten in te bakken me dunkt. Dus zag ik mij genoodzaakt om maar eens aan dat lastige karwei te beginnen. Maar ik had iets geleerd van mijn poetsvrouw in Damascus: Cif! De oplossing voor alles. En ik moet toegeven (want het is de eerste keer sinds lang dat ik opnieuw een frietketel uitkuis) dat Cif wel werkt! Met heet water, Cif en een microvezeldoekje in de aanslag werd mijn frietketel - zo een frifri die je volledig uit elkaar kunt halen - weer proper. Nu opnieuw frituurolie kopen en we kunnen ter

Hoog tijd dat ik hier eens pronk met mijn eerste naaiprojecten. Het begon met een speldenkussentje: Maar één van mijn kapoenen vond het eerder een kussentje voor haar popje, en dus naaide ik kussentjes en dekentjes voor de popjes van mijn Kapoenen. (Hier heb ik geen foto van.) Na deze probeersels, vooral een leerproces om recht te leren naaien, wilde ik mij toch eens wagen aan een rokje voor Grote Kapoen. En dit is het resultaat: Een plooirokje afgewerkt met een biaislint. Het tornmesje kwam goed van pas, maar voor een onervaren stikster ben ik er wel tevreden mee!

Voor ons Belgen is het een gewone zaak om op zondag naar de bakker te gaan. We hebben dan ook graag onze versgebakken pistoletjes op zondagmorgen, nietwaar?! In Nederland is dat toch wel wat anders. Vind maar eens een bakker die op zondagmorgen om 8u open is. Nu, wij hebben zo een bakker gevonden: een Franse bakker, in het verlengde van De Fred. Wie zie je hier op zondagmorgen? Voornamelijk expats moet ik zeggen, én de Nederlander die langs komt voor een specialleke zoals de overheerlijke macarons, of een croissantje of een stokbroodje. Maar je betaalt er wel voor! Daarom heb ik mij voorgenomen om voortaan ons eigen brood te bakken. Een broodbakmachine heb ik al (ooit aangeschaft in Damascus), en de eerstvolgende keer dat we in België zijn ga ik langs bij de Aveve voor een grote zak broodmeel. En dan wordt het smullen van een heerlijk meergranenbroodje!

De herfst, ik vind het best wel iets hebben. De gezelligheid binnen, het vallen van de bladeren, het guren van de wind, goed ingeduffeld een wandeling maken, en af en toe  (dat mag wel alle dagen zijn) eens een herfstzonnetje. Gisteren bijvoorbeeld: na heel wat regen kwam daar de zon. En hopla, mijn Kapoenen naar buiten om wat te spelen. Veel hebben ze niet nodig om pret te hebben. En ik? Ik keek naar mijn meisjes en genoot in ons gezellig tuintje van het zonnetje met een tasje koffie en een krentenbol met kaas.  En die kleine dingen, maken mij blij en gelukkig!

Kleine Kapoen is ongelooflijk! Elke dag stoot zij haar hoofd wel ergens tegen. Een overzicht van de voorbije dagen: deurstijl, salontafel, eetstoel, knie van mama (lomp, ik weet het). Of zij valt uit de zetel, of krijgt een duw van Grote Kapoen of valt van het badkamerkrukje. Het is best wel erg en het laat serieus zijn sporen na. Zo heeft zij voor de moment een buil op haar voorhoofd, een blauwe plek op haar slaap, en hier en daar nog wat schrammen. Maar wordt men niet groot en sterk met vallen en opstaan?! Amai, mijn Kleine Kapoen gaat dan wel heel groot worden (wat mijns inziens niet onmiddellijk het geval zal zijn gezien haar nogal kleine gestalte in vergelijking met haar leeftijd).

Vandaag hadden we een burenbijeenkomst. We werden ontvangen met koffie en een appeltaart/chocoladetaart. Vervolgens stond er een wandeling - van welgeteld 1,3km - op het programma met een quiz. We werden hierbij in drie groepjes verdeeld (koppels zaten niet in eenzelfde groepje). En jawel, mijn groepje had gewonnen; wat toch wel een straffe prestatie was met 2 nieuwe bewoners van de wijk en de gastheer die geen antwoorden prijsgaf! Na de wandeling volgde nog een drankje en een hapje. Het was best een gezellige namiddag en op die manier kregen wij de kans om de buren te leren kennen. En Grote Kapoen en Kleine Kapoen? Die hadden al snel een vriendinnetje gevonden! Op naar een eerstvolgende playdate... !